کمک های کامپیوتری

ما يكسري همسايه داشتيم شبيه به همين آدم‌هايي كه در فيلم مي‌بينيد. هميشه صداهاي آنها را در طول شبانه‌روز مي‌شنيدم و با آنها مراوده داشتم. همان‌جا ايده اوليه اتفاق افتاد و شروع به نگارش فيلمنامه كردم.

واقعا دشواري و مشكل خاصي نداشتيم. من با آقاي نوروزبيگي پروانه ساخت گرفتم و قرار بود در اولين تجربه، مركز سينماي گسترش و تجربي با ما همكاري داشته باشد، اما مركز گسترش اصلا اين فيلم و فيلمنامه را نپسنديد و با ما همكاري نكرد. آقاي نوروزبيگي هم نمي‌توانستند به تنهايي پول را تامين كنند و ايشان از ساخت فيلم انصراف دادند! در آن مقطع، توسط آقاي مديري معرفي شدم به آقايان گليان (تهيه‌كنندگان) و در اولين مذاكره به تفاهم رسيديم و كار توليد شد.

چون من سرمايه‌گذار نداشتم و كل هزينه اين فيلم را آقايان گليان به صورت مستقل بر عهده گرفتند و از جاهاي دولتي كمك نگرفتند، تنها كاري كه مي‌توانستم انجام دهم آن بود كه تهيه‌كننده‌ها از ديدن فيلم راضي باشند. وقتي فيلمنامه را مي‌نوشتم، داشتم به اين بازيگران فكر مي‌كردم. بعد برايشان جايگزين احتمالي هم در نظر گرفتم كه خوشبختانه ديگر به آنجا نرسيديم و همان اولين‌ها انتخاب شدند. آنها هم وقتي فيلمنامه را خواندند، قبول كردند و همه با هم همراه شديم.

بله، مريلا زارعي بود كه نتوانستيم از نظر زماني و برنامه‌ريزي كاري به توافق برسيم.

فكر مي‌كنم اصلا فيلم من، فيلم داستان‌گر نيست! من به سينماي جزئي‌نگر خيلي اعتقاد دارم و اصلا آن سينما را دوست دارم. با وجود اين فكر نمي‌كنم هيچ نماي نزديك يا جزئي‌نگري را در فيلمم بدون معني استفاده كرده باشم و لابد مي‌دانيد كه جزئي‌‌نگري و نماي نزديك، عناصري هستند كه در سينماي قصه خيلي كارايي ندارند. شما مي‌توانيد در خرده‌قصه اينها را استفاده كنيد.

خير. اولا كه خيلي فيلم نمي‌بينم. شايد حتي آن مقطعي كه مي‌خواهم فيلم بسازم اصلا فيلم نمي‌بينم. ضمن اين كه اصلا آدم مقلدي نيستم. فكر مي‌كنم فيلمم اين را نشان مي‌دهد. يعني بلد نيستم تقليد كردن و الگوبرداري را. به همين دليل وقتي مي‌گويند تو مي‌خواهي با اين فيلمت چه چيز اخلاقي را برساني، مي‌گويم نمي‌دانم، چون اصلا هدفم ساخت فيلم اخلاقي نبوده، اين مدل سينماي خودم است. روي هيچ رماني من متمركز نبودم و همين الان هم فيلم من به هيچ رماني شبيه نيست. شبيه خودش است.

به خاطر تعدد كاراكترهاي زن و اين كه قصه‌ها حول محور زنان مي‌چرخد قسمت زنانش را شايد بشود گفت بله، يك فيلم زنانه هم هست ولي قطعا مي‌شود به عنوان يك فيلم اجتماعي انتخاب و معرفي‌اش كرد.

ببينيد، من سه جور پايان در اين فيلم دارم. در پايان داستان ستوده ـ هنگامه قاضياني ـ‌ بعد از آن كه شب بدي را گذرانده بيدار مي‌شود و مي‌بيند بچه‌اش جاي خودش را خيس نكرده و مي‌گويد خودم مقنعه‌ام را اتو كرده‌ام و يكسري المان‌هاي كوچك اميدواركننده ديگر مثل تماس آقاي كيانيان در نقش آذري كه مي‌گويد: «من مي‌خواهم كمكت كنم» آن روز ستوده حال خوبي دارد. اين پايان خوب من است.

پايان داستان زوج پانته‌آ بهرام و هدايت هاشمي را ما نمي‌دانيم. شايد آرش، آيدا را بسپارد به حاج‌خانم و رعنا و برود، كه به هر حال، يك پايان باز است. پايان خانواده ننه (گوهر خيرانديش)‌ و حاج خانم هم پاياني است با روز از نو، روزي از نو. ننه‌اي كه رفته، دو روز تحملش نمي‌كنند و باز بايد برگردد سر خانه اولش! و هنگامي كه خبر خواستگاري به او داده مي‌شود، به محض اين كه وارد خانه مي‌شود، دوباره غرولند و جر و بحث ميان آنها شروع مي‌شود. يعني همان شكل زندگي تكرار مي‌شود.

بله. زندگي در جريان است. كاري نمي‌توان كرد. يكي مي‌تواند خودش را بكشد، يكي مي‌تواند طلاق بگيرد، يكي مي‌تواند زندگي‌اش را ترك كند و يكي مي‌تواند تحمل كند. همه جور زندگي مي‌تواند اتفاق بيفتد، از آنجا كه متوجه باشيم چه بخواهيم خوب باشيم، چه بد. اين زندگي دارد جلو مي‌رود.

ما زشت و زيبايش مي‌كنيم. ما براساس موقعيت اجتماعي‌مان شايد در شرايطي باشيم كه حجم بيشتري سختي و استرس دور و برمان باشد، اما اين كه با اين استرس‌ها مي‌شود چه برخوردي كرد، آن موقع است كه تعيين مي‌كنيم زندگي قشنگ است يا بد!

حتما. من سكانسي داشتم كه تكليف دو تا بچه فيلمم در آن مشخص مي‌شد، از زماني كه شب‌ادراري بچه شروع مي‌شود. يك اتفاق فيلم من حذف شده. اتفاق بعدي، بي‌سرانجام ماندن حسن (افشين هاشمي)‌ است كه تكليفش با ننه و حاج خانم، با آن سرانجام روشن مي‌شد.

مي‌دانيد چرا؟ چون اگر ما بازيگري را انتخاب مي‌كرديم كه قوت بازي‌اش از نظر شناختي كه ما داريم، پايين‌تر از هنگامه قاضياني بود، هرگز تلفن پاياني من معني پيدا نمي‌كرد. مجبور بودم بازيگري را مقابل قاضياني بگذارم كه كاريزماي بازي‌اش قضيه را به تعادل برساند. يعني تلفن پاياني بايد بتواند روي ستوده كه زن مستقلي است تاثير بگذارد.

نمي‌دانم، شايد هيچ. به دليل اين كه نسبت به اين فيلم خيلي جفا شده است، اما به استناد پيشكسوتان سينماي ايران و منتقداني كه فيلم را ديدند، اگر اين فيلم در بخش مسابقه مي‌بود، اين قابليت را داشت كه رقابت صالحانه‌اي داشته باشد با باقي فيلم‌ها. شايد يك سر و گردن از برخي نام‌هايي كه در بخش مسابقه مي‌بينيم، بالاتر بود. من در گروه توليد اين فيلم كم‌تجربه‌ترينشان هستم، اما بقيه مي‌توانستند كانديدا باشند.